KAŻDY PISZE TU PARE SŁÓW O SWOIM PATRONIE

[Michald13]

Michał Archanioł (hebr. מיכאל [Mîchā’ēl], grec. Μιχαήλ [Michaél], łac. Míchaël, arab. ميخائيل [Mika'il]) - w religii chrześcijańskiej jeden z archaniołów, święty katolicki. Hebrajskie imię Mika'el znaczy któż jak Bóg. Według tradycji chrześcijańskiej i żydowskiej, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i nakłonił do buntu 1/3 aniołów, Michał miał wystąpić jako pierwszy przeciwko niemu z okrzykiem: "Któż jak Bóg!".

W religii judaistycznej wymienia się Michała wśród siedmiu aniołów wyższego rzędu. Również w islamie Michał (Mika'il) jest jednym z ważniejszych aniołów.

W Nowym Testamencie pojawia się jako stojący na czele hufców niebieskich, zwycięsko walczący z szatanem i jego zwolennikami (Jud 9; Ap 12,7). U pisarzy kościelnych uchodzi za księcia aniołów, archanioła, któremu Bóg powierza zadania wymagające szczególnej siły. Wstawia się u Boga za ludźmi, jest aniołem stróżem ludu chrześcijańskiego. Stoi u wezgłowia umierających, którym następnie towarzyszy w drodze do wieczności. Łączy się z tym jego patronat nad kaplicami cmentarnymi. Artyści przedstawiają go z wagą do odmierzania dobrych uczynków. Zaś symbolem dobrych uczynków jest złoto i dlatego jest też patronem złotników i rytowników. Kult religijny św. Michała istnieje nieprzerwanie od początku chrześcijaństwa. Innym atrybutem Archanioła Michała jest ognisty miecz. Najsławniejszą budowlą wzniesioną ku jego czci jest kościół i klasztor na Mont Saint-Michel, miejsce pielgrzymkowe oraz Monte Gargano (Włochy).

Przywoływany przez celebransa w obrzędach egzorcyzmu.

Modlitwa do św. Michała Archanioła była odmawiana po każdej Mszy cichej. Reforma posoborowa zniosła obowiązek odmawiania jej. Jest w dalszym ciągu odmawiana w formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego. Obecnie Kościół rozważa przywrócenie jej. Powodem ma być wzrost ignorowania zła, a tym samym wzrost liczby opętań. Od 2009 r. jest odmawiana podczas mszy świętej w świątyniach diecezji włocławskiej[1]. Modlitwa brzmi:

Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nam obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy! A Ty wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne złe duchy, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, Mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

Michał jest Archaniołem, którego wierni przyzywają w walce przeciw negatywnościom. Wierzą, że pomaga odnaleźć wewnętrzne światło. Historycznie jest obrońcą zarówno Izraela, jak i Kościoła katolickiego. Jest patronem policjantów, żołnierzy i małych dzieci, a także opiekuje się pielgrzymami i obcymi ludźmi. Archanioł Michał jest ognistym wojownikiem, Księciem Niebiańskiej Armii, która walczy w imię sprawiedliwości i prawa. Daje wsparcie wszystkim, którzy znajdują się w strasznym ucisku. Michał jest też dawcą cierpliwości i szczęścia.

Jest kojarzony z elementem ognia, który symbolizuje spalanie rzeczy tymczasowych i przejściowych, dzięki czemu tylko czyste wewnętrzne światło może oświetlać nam drogę. Jest nazywany życzliwym Aniołem Śmierci, ponieważ przynosi nam oswobodzenie i nieśmiertelność. Jest Aniołem Końcowego Rachunku i Ważącym Ludzkie Dusze.

Michał jest uważany za największego ze wszystkich aniołów w żydowskich, chrześcijańskich i muzułmańskich religiach. Jest postrzegany różnie, jako Posiadacz Kluczy do Nieba i Wódz Archaniołów, Książę Obecności, Anioł Żalu, Prawości, Litości i Uświęcenia Duszy, Anielski Książę Izraela, Stróż Jakuba, i anioł Gorejącego Krzewu. Jest niezmordowanym mistrzem dobroci i zawsze pomaga podnieść się pokonanym. Michał stosuje reguły samotnego wojownika; zawsze jest skłonny pomóc załagodzić konflikt i rozwiązać kłopot.

[olaboga]

Kamil – imię męskie oznaczające po arabsku "w całości", "kompletny", także: "doskonały".


łatwo

[Scream]

Mściwój II, Mszczuj II, Mestwin II (ur. ok. 1220, zm. 25 grudnia 1294), książę świecki od ok. 1250 i gdański od 1270.
Spis treści [ukryj]
1 Biografia
1.1 Pod opieką ojca (ok. 1220-1250)
1.2 Mściwój II samodzielnym księciem świeckim (ok. 1250-1266)
1.3 Śmierć Świętopełka. Wojna domowa na Pomorzu Gdańskim i walki z Brandenburgią (1266-1273)
1.4 Rządy Mściwoja II w dobie ścisłej współpracy z księciem wielkopolskim Bolesławem Pobożnym (1273-1279)
1.5 Pogłębienie sojuszu z Wielkopolską. Układ w Kępnie (1279-1294)
1.6 Choroba i Śmierć Mściwoja II. Objęcie władzy na Pomorzu przez Przemysła II (1294)
2 Genealogia
3 Przypisy
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne
Biografia [edytuj]

Pod opieką ojca (ok. 1220-1250) [edytuj]
Mściwoj II był najstarszym synem księcia pomorskiego Świętopełka II i Eufrozyny o dyskusyjnym pochodzeniu.[1]
Po raz pierwszy w dokumencie Świętopełka występuje w 1231 r. Od najmłodszych lat był przygotowywany przez ojca do objęcia rządów na Pomorzu, aktywnie uczestnicząc w jego wojnach z Krzyżakami, książętami wielkopolskimi Przemysłem I i Bolesławem Pobożnym i kujawskim Kazimierzem.
W 1243 r. Świętopełk II został zmuszony oddać swojego syna Mściwoja jako zakładnika Krzyżakom, co miało stanowić gwarancję zachowania pokoju. W niewoli krzyżackiej, na terenie ich posiadłości w Austrii Mściwój przebywał aż do 1248 r.[2]
Mściwój II samodzielnym księciem świeckim (ok. 1250-1266) [edytuj]
W nieznanym bliżej momencie prawdopodobnie tuż po powrocie z niewoli Mściwoj otrzymał od ojca w zarząd dzielnicę świecką, fakt ten wiązał się zapewne z zawartym około 1250 r. małżeństwem z Judytą[3].
Mimo poprawnych stosunków łączących Mściwoja z ojcem, czego dowodem jest wspólne wystąpienie w 1255 r. przeciwko książętom wielkopolskim zakończonym krótkotrwałym co prawda zajęciem Nakła[4], z nieznanych przyczyn stosunki ich łączące do najlepszych nie należały (wyróżniał on młodszego brata Mściwoja - Warcisława II), skoro w 1264 r. ten ostatni zawarł z księciem zachodniopomorskim Barnimem I układ w Kamieniu, na mocy którego przekazywał on dzielnicę świecką Barnimowi z prawem zachowania dożywocia, zastrzegając jednocześnie prawa do ewentualnego spadku po ojcu i bracie. W tajnym tym z pewnością układzie chodziło o zapewnienie poparcia Barnima w spodziewanej po śmierci ojca wojnie domowej [5].
Śmierć Świętopełka. Wojna domowa na Pomorzu Gdańskim i walki z Brandenburgią (1266-1273) [edytuj]
10 stycznia 1266 r. zmarł Świętopełk II[6]. Pozostawił on do podziału między swoich synów Mściwoja i Warcisława całość Pomorza Gdańskiego z wyjątkiem ziemi tczewskiej znajdującej się w 1266 r. w rękach stryja książąt Sambora i być ziemi białogardzkiej rządzonej przez drugiego stryja Racibora. Luki w źródłach nie pozwalają jednak z całą pewnością stwierdzić, jak przebiegała linia podziału. Pewne jest tylko, że młodszy Warcisław otrzymał stolicę Pomorza Gdańsk wraz przynależną do grodu ziemią. Być może już wówczas Warcisław panował także w ziemi białogardzkiej .[7] Mściwoj oprócz otrzymanej już wcześniej ziemi świeckiej otrzymał prawdopodobnie ziemię słupską i sławieńską wraz z formalnym zwierzchnictwem nad Pomorzem Gdańskim[8].
Śmierć Świętopełka usiłowali wykorzystać książę szczeciński Barnim i Krzyżacy. Zwłaszcza atak tego pierwszego zagroził stanowi posiadania obu braci, gdyż Barnimowi udało się wówczas zagarnąć Sławno wraz z okręgiem [9]. Ostatecznie ze stratą Sławna przyszło się Świętpełkowicom tymczasowo pogodzić, gdyż toczyli oni aż do początku 1268 r. drobne utarczki z Krzyżakami.
1 kwietnia 1269 r. Mściwój II na zjeździe w Choszcznie zdecydował się złożyć hołd lenny margrabiom brandenburskim Janowi II, Ottonowi IV oraz Konradowi pochodzącym z askańskiej linii na Stendal.[10] Także w tym przypadku nie znamy powodów tak radykalnego posunięcia Mściwoja. Możemy tylko podejrzewać, że chodziło o znalezienie sojusznika, który umożliwiłby siłowe zjednoczenie Pomorza Gdańskiego. [11]
Jakie by nie były jego powody porozumienie z Brandenburgią nie przyniosło Mściwojowi spodziewanych efektów, gdyż wywołało ono bunt rycerstwa świeckiego, oraz zbrojne wystąpienie brata Warcisława i stryja Sambora II. Mimo tak niekorzystnej sytuacji księciu udało się jednak zająć za pomocą nieznanych sił (być może właśnie dzięki pomocy Brandenburgii) z zaskoczenia stolicę księstwa Warcisława – Gdańsk. Zdrada części otoczenia i uwięzienie Mściwoja przez Warcisława i Sambora spowodowała jednak, że najstarszy syn Świętopełka znalazł się o krok od całkowitej klęski[12]. W niewoli Mściwój II nie przebywał długo, gdyż już w 1270 r. przebywał on na wolności, którą odzyskał zapewne za zwrot Warcisławowi Gdańska. Wymuszonemu układowi Mściwój nie zamierzał się jednak podporządkowywać i chcąc zabezpieczyć swój stan posiadania wydał stolicę Pomorza margrabiemu Konradowi, zawierając jednocześnie układ sojuszniczy z księciem wielkopolskim Bolesławem Pobożnym [13].
Przystąpienie po stronie Mściwoja Bolesława Pobożnego radykalnie zmieniło układ sił na Pomorzu. Warcisław zdecydował się wówczas udać po pomoc do Krzyżaków i księcia inowrocławskiego Siemomysła. Na Kujawach znalazł się zresztą wkrótce także Sambor II pokonany (przejściowo uwięziony) i usunięty z księstwa tczewskiego przez Bolesława Pobożnego[14].
W 1271 r. podczas pobytu w należącym wówczas do Kujaw Wyszogrodzie zmarł niespodziewanie Warcisław II[15]. Jego śmierć uczyniła Mściwoja faktycznym panem Pomorza Gdańskiego (z wyjątkiem Gdańska znajdującego się w rękach margrabiego Konrada), co w połączeniu z opanowaniem Kujaw inowrocławskich przez oddziały Bolesława Pobożnego i Mściwoja, wspieranych przez opozycję niechętną Siemomysłowi (Mściwój II otrzymał za udział w konflikcie kasztelanię wyszogrodzką) i neutralnością Krzyżaków uczyniło sytuację księcia pomorskiego komfortową [16].
Uspokojenie sytuacji na granicy z Kujawami i zakonem skłoniły Mściwoja do zażądania od Brandenburgii zwrotu dzierżonego przez nich Gdańska. Margrabia Konrad wbrew wcześniejszym uzgodnieniom nie zamierzał jednak rezygnować z łatwego, jak mu się wydawało łupu i łamiąc układ w Choszcznie chciał przyłączyć jak największą część Pomorza do Brandenburgii [17]. Początkowo Mściwój chciał odzyskać Gdańsk własnymi siłami i dopiero kiedy to okazało się niemożliwe wezwał na pomoc Bolesława Pobożnego, który przybywszy pod gród niespodziewanie już w po pierwszym szturmie go zajął[18]. Wojna z Brandenburgią zakończyła się ostatecznie na początku 1273 r. rezygnacją margrabiów z Gdańska[19].
Rządy Mściwoja II w dobie ścisłej współpracy z księciem wielkopolskim Bolesławem Pobożnym (1273-1279) [edytuj]
Po odzyskaniu Gdańska na miasto i popierających Brandenburgię mieszczan spadły represje książęce, na skutek których stracili on na kilka dziesięcioleci możliwość wpływania na politykę panujących względem miasta. Represje polegały na konfiskacie majątków mieszczan zamieszanych w zdradę oraz rozebraniem murów miejskich. Nie chcąc jednak podcinać roli ekonomicznej miasta Gdańsk zachował wszystkie swoje przywileje oraz samorząd[20].
W 1273 r. Mściwój zdecydował się na krok, który wobec jego wcześniejszych doświadczeń na tym polu wydaje się zupełnie niezrozumiały. Zdecydował się mianowicie na ponowne złożenie hołdu lennego brandenburczykom, tym razem z ziemi słupskiej i utraconej u progu panowania na rzecz Pomorza Zachodniego ziemi sławieńskiej. Układ lenny został poparty sojuszem z margrabiami skierowanym przeciwko wszystkim wrogom z wyjątkiem Bolesława Pobożnego[21].
6 kwietnia około 1275 r. zmarł w posiadłościach krzyżackich w Grecji na wyspie Rodos były książę białogardzki Racibor [22]. Trzy lata później 30 grudnia 1278 r. zmarł także drugi ze stryjów Mściwoja – Sambor II[23]. Ich śmierć w prawdzie umocniło fakt zjednoczenie Pomorza w rękach Mściwoja, gdyż został on jedynym przedstawicielem dynastii Subisławowiczów, sprawę mocno jednak skomplikował fakt, że obaj stryjowie, choć nie zostawili męskich następców [24] zdecydowali się przekazać prawa do posiadanych przez siebie księstw: tczewskiego, białogardzkiego i lubiszewskiego zakonowi krzyżackiemu.
W 1278 r. Mściwój II zdecydował się wesprzeć Bolesława Pobożnego w jego kampanii przeciwko Brandenburgii. Tym razem książę pomorski wytrwał w kampanii, co przyniosło odzyskanie wielkopolskich strat na rzecz Brandenburczyków.
Śmierć w kwietniu 1279 r. Bolesława Pobożnego nie zahamowała współpracy wielkopolsko-pomorskiej, co więcej nie mający męskiego następcy Mściwój zdecydował się na dalsze pogłębianie sojuszu z Wielkopolską w osobie bratanka Bolesława – Przemysła II.
Pogłębienie sojuszu z Wielkopolską. Układ w Kępnie (1279-1294) [edytuj]
W 1280 r. Mściwój II zdecydował się na unormowanie stosunków z Kujawami inowrocławskimi rządzonymi od 1278 r. ponownie przez księcia Siemomysła. Zawarty wówczas układ w Rzepce zapewnił księciu pomorskiemu dożywotnie panowanie w kasztelanii wyszogrodzkiej[25].
Tymczasem z pretensjami względem Mściwoja z tytułu zapisów Racibora i Sambora II wystąpił zakon krzyżacki. [26] Sprawa została oddana do rozstrzygnięcia papieżowi Marcinowi IV. Ten z kolei zlecił ją przeprowadzenie śledztwa swojemu legatowi Filipowi z Fermo. Mściwój II chcąc uniknąć wyroku zaocznego, który mógłby być bardziej surowy udał się z początkiem stycznia do Wielkopolski, chcąc z bliska obserwować rozwój procesu, który miał się odbyć w należącym do diecezji wrocławskiej Miliczu. Najpóźniej 7 lutego 1282 r. książę pomorski przybył do nadgranicznego Kępna[27], gdzie zapewne odbyły się polityczne rozmowy między Mściwojem i możnymi pomorskimi z jednej strony a Przemysłem II i możnymi wielkopolskimi z drugiej.[28] Ich rezultatem był dokument wydany w Kępnie w dniu 15 lutego 1282 r., który miał w niedalekiej przyszłości doprowadzić do zjednoczenia Pomorza Gdańskiego z Wielkopolską[29]. Trwają spory historyków charakter umowy kępińskiej. Według jednych (Balzer, Wojciechowski[30]) był do klasyczny układ o przeżycie, w którym ten kto przeżyje partnera umowy dziedziczy jego terytoria[31]. Według innych (Kętrzyński, Baszkiewicz, Zielińska, Nowacki, Swieżawski) miał to być układ jednostronny – darowizna za życia Mściwoja II względem Przemysła II (tzw. donatio inter vivos)[32]. Został więc Przemysł II już w roku 1282 formalnie księciem pomorskim, jednak na czas życia swego darczyńcy ustąpił mu swoje prawa.
Jak każdy akt prawny umowa kępińska wymagała akceptacji społeczeństwa (w praktyce możnowładztwa i rycerstwa) obu dzielnic. Do spotkania elit wielkopolsko-pomorskich doszło 13, lub 15 września 1284 r. w Nakle, gdzie potwierdzono w pełni prawa Przemysła względem Pomorza Gdańskiego[33]. Integracja Pomorza z Wielkopolską nie była wyłącznie decyzją Przemysła i Mściwoja. Nominacje na urzędy pomorskie dla możnych wielkopolskich świadczą, że także oni byli żywotnie zainteresowani ścisłą integracją obu dzielnic[34].
Wyrok w sprawie sporu z Krzyżakami zapadł wkrótce po układzie w Kępnie 18 maja 1282 r. w położonym w księstwie wrocławskim Miliczu. Był on kompromisowy – Mściwój został zmuszony do oddania Krzyżakom tylko ziemi gniewskiej i kilku wsi na Żuławach. Jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę fakt, że Krzyżacy uzyskali te nabytki w drodze pokojowej, bez zaangażowania militarnego, to ugodę milicką należy uznać za sukces Krzyżaków[35].
Po zawarciu układu kępińskiego stosunki pomorsko-wielkopolskie uległy dalszemu zacieśnieniu. Oba księstwa nie tylko prowadziły wspólną politykę zagraniczną, ale także ważniejsze sprawy wewnętrzne odbywały się za obopólną zgodą możnych z obu dzielnic. Przy czym od początku daje się zauważyć znaczna przewaga Wielkopolski[36]. Do ważniejszych zjazdów wielkopolsko-pomorskich doszło w Nakle w 1284 r.[37], w Słupsku w 1287 r., w Rzepce 14 maja 1288r[38], czy w ponownie w Nakle w 1291 r.
Szczególnie ważny dla dalszym losów Pomorza był zjazd w Słupsku 23 listopada 1287 r., gdzie oprócz Przemysła i Mściwoja zjawił się książę szczeciński Bogusław IV.
Książęta zawarli wówczas przymierze skierowane przeciwko każdemu przeciwnikowi, a zwłaszcza przeciwko agresywnej polityce Brandenburgii i władcy rugijskiego Wisława II. Porozumienie gwarantowało Bogusławowi IV i dynastii Gryfitów objęcie Pomorza Gdańskiego w przypadku bezpotomnych zgonów Mściwoja Pomorskiego i Przemysła Wielkopolskiego[39]. Ponadto w znaczący sposób przyczyniło się do pogorszenia na jakiś czas stosunków z rządzącą w Brandenburgii dynastią askańską[40]. Przymierze to zostało następnie potwierdzone na spotkaniu w Nakle w sierpniu 1291 r.[41]
Choroba i Śmierć Mściwoja II. Objęcie władzy na Pomorzu przez Przemysła II (1294) [edytuj]
Wiosną 1294 r. Mściwój II odwiedził Przemysła II w Wielkopolsce i był to ostatni przejaw aktywności politycznej pomorskiego księcia. W czerwcu tegoż roku nastąpiła rewizyta na Pomorzu księcia wielkopolskiego, gdzie m.in. zatwierdzał w Słupsku dokumenty księcia pomorskiego[42]. Szybko pogarszający się stan zdrowia Mściwoja skłonił Przemysła II do ponownej wizyty na Pomorzu jesienią 1294 r.[43].
Nie mamy jednak pewności, czy Przemysł był przy Mściwoju, kiedy ten umierał 25 grudnia 1294 r. w Gdańsku. W każdym razie rządy w dzielnicy przejął on bez żadnych przeszkód. Ostatni książę pomorski z rodzimej dynastii został pochowany w opactwie Cystersów w Oliwie. Jego grobowiec nie zachował się do dnia dzisiejszego [44].
Śmierć Mściwoja II zamyka na Pomorzu Gdańskim, krótki okres jego samodzielności politycznej. Odtąd Pomorze Gdańskie będzie stanowić tylko część większych jednostek terytorialnych. Wewnętrznie rządy Mściwoja na Pomorzu przezwyciężyły niebezpieczeństwo podziałów dzielnicowych. Oparcie się zaś na rycerstwie i możnowładztwie, w tym także na przybyszach z ościennych dzielnic, zwłaszcza z Wielkopolski i Kujaw pozwoliło zaś księciu zachować decydujący wpływ na rządy. Jedynym negatywnym aspektem, była zgoda Mściwoja na połączenie od 1287 r. w jednym ręku - wojewody Święcy urzędów palatyna gdańskiego i słupskiego, co z czasem doprowadziło do nadmiernego wzrostu znaczenia rodu Święców. Za rządów Mściwoja II doszło również do wzmocnienia i rozbudowy administracji terytorialnej. Do powstania nowych kasztelanii doszło w Pucku i Chmielnie[45].
Mściwój II był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była od ok. 1250 r. Judyta, córka Dytryka I hrabiego Brenny i Wettinu. Zmarła ona po 1275 r. Drugą żoną została od ok. 1275 r. Eufrozyna opolska, córka księcia opolsko-raciborskiego Kazimierza, wdowa po księciu kujawskim Kazimierzu, matka m.in. Władysława Łokietka. Małżeństwo to rozpadło się i zakończyło rozwodem w 1288 r. Ostatnią, trzecią żoną księcia pomorskiego została 26 sierpnia 1288 r. nieznanego pochodzenia Sulisława, będąca wcześniej zakonnicą w klasztorze Premonstratensek w Słupsku. Sulisława zmarła po 1292 r.
Ze związków tych Mściwój doczekał się wyłącznie córek Katarzyny, urodzonej przed 1255 r., wydanej ok. 1269 r. za księcia meklemburskiego na Parchimie Przybysława II, zmarłej po 1312 r.[46] oraz Eufemii, urodzonej ok. 1260 r., wydanej za mąż ok. 1272/1273 r. za Adolfa hrabiego Holsztynu, zmarłej w 1317 r.[47].

[Michald13]

[Scream]

[Sisio]

WSTYD SIE PRZYZNAC.

[olaboga]

gdyby nie araby nie wiedzałbyś co to matematyka, więc się palnij w łeb.

[Azure]

[Scream]

[RozpalonyMareczeg]

Adolf Hitler (ur. 20 kwietnia 1889 w Braunau am Inn w Australii Austrii, zm. 30 kwietnia 1945 w Berlinie) – laureat pokojowej Nagrody Nobla, działacz społeczny, humanista, malarz pokojowy i nowoczesny, mąż stanu, pacyfista, lekarz niemiecki. Jeden z pierwszych emo, oddany mąż Eweliny Brąz (oddał za nią życie w kilka godzin po zawarciu małżeństwa, ale bohater!), Pięciokrotny Führer Roku The Times oraz brat Neville'a Chamberlaina. Miał dobry plan. Źle zgolony wąsik ściągnął od Charliego Chaplina.

[srubokret]

Łukasz Ewangelista, scs. Apostoł i jewangielist Łuka – wierny towarzysz i współpracownik Pawła Apostoła, któremu towarzyszył w wielu podróżach misyjnych. Według tradycji wczesnochrześcijańskiej jest autorem trzeciej Ewangelii (pisanej na polecenie i wg wskazówek św. Pawła Apostoła), co potwierdzają Ireneusz (ok. 130–ok. 202), Orygenes (185–254), Dzieje Apostolskie oraz trzecia i piąta księga Nowego Testamentu; święty Kościoła katolickiego i prawosławnego (apostoł)[1].
Najstarsza wzmianka o św. Łukaszu znajduje się w Liście św. Pawła do Filemona, wers 24. Jest również wymieniany w Liście do Kolosan (4,14) i w Drugim liście do Tymoteusza (4,11) – obydwu dziełach przypisywanych świętemu Pawłowi. Łukasz nie należał do grona dwunastu apostołów Jezusa.

[Michald13]

[srubokret]

[Kolba]

AJA NIE WIEM JAKTO SPRAWDZIC. NO NIE WIEM

[Michald13]

[olaboga]

[Scream]